Van de grens tot Samarkand
Door: Linda & Ramon
Blijf op de hoogte en volg Ramon en Linda
16 Oktober 2008 | Oezbekistan, Samarkand
We zijn in Azië! Dat wisten we natuurlijk al toen we de boot namen in Istanbul, maar nu zien, horen en ruiken we het ook.. Al is het een Azië met veel Russische en zelfs nog wat Perzische trekjes.
Er wordt luidruchtig gerocheld, niet zelden gevolgd door een flinke fluim, en geboerd, zonder gêne. Sterke drank is volop verkrijgbaar en wordt in dezelfde mate genuttigd. Hygiëne is geen vanzelfsprekendheid meer, zoals in Iran, en we hebben de eerste 'open'bare toiletten al mogen ervaren (een aantal gaten op een rij, met daaronder een soort grote put. Ter afscheiding muurtjes op heuphoogte - voor de lokale bevolking, maar voor ons ietsje lager - en zonder deuren, uiteraard). Het ruikt er naar een flinke koeienstal in volle operatie. Ook stromend water onderweg is geen vanzelfsprekendheid meer. Om je handen te wassen hebben ze op sommige plaatsen een soort cylinder met water opgehangen waar je door tegen een buisje aan te drukken een kleine hoeveelheid water op je handen krijgt. Daar worden ze wel nat van, maar niet echt schoon..
In de gezichten van de mensen ontdekken we stukjes Rusland, Perzië en Azië. Zwart haar, donderrood en zelfs soms middenblond. Donkerbruine ogen, hazelnootbruine en zelfs blauwe. Het lijkt allemaal willekeurig, maar toch kunnen we in ieder gezicht een herkenning van de omgeving terugvinden. En de kleding, dat is een verhaal apart.. Velours is absoluut de natie's nummer 1, met glitters en zonder glitters. Veelal zijn het kuitlange jurken met daaronder een wijde broek in dezelfde stof. Maar wat het meest bijzonder is, is dat mensen hier ook met een soort badjassen, pyama's en slofjes van deze stof over straat gaan. Een mooie verrassing.. Verder zijn de monden van menig Oezbeek vanaf een jaar of 25 gevuld met vele grammen goud.
Wederom worden we getrakteerd op de 'Perzische' gastvrijheid. We waren te gast bij een Oezbeekse familie in Buchara die een kamer of negen verhuurt aan, veelal lokale, gasten. De was hangt vrolijk op de binnenplaats te wapperen en appeltjes liggen op ieder vrij plaatsje te drogen om waarschijnlijk te eindigen in een heerlijke compote. Met een glimlach wordt er soms een bordje pistachenootjes op je tafel gezet, dan weer een meloen of opeens een bord rijst met worteltjes, 2 lepeltjes en een salade. Eet, eet! zeggen ze steeds en lopen dan weer lachend verder. Een gezellige boel hier bij die Oezbeken.
Buchara is een prachtige stad met vele, mooi gerestaureerde, moskeeën en Medrassa's (Koran scholen), maar weinig tot geen van deze gebouwen wordt nog gebruikt voor het doel waarvoor ze gemaakt zijn - het belijden van het geloof. Dit is een duidelijk statement van de regering, die in 1992 de staat als een seculaire democratische presidentiële republiek heeft betiteld. Het seculaire werd in praktijk gebracht door de azan (de oproep tot gebed) te verbieden en sterk religieuze moslims te onderdrukken. Nu, 16 jaar later, is de staat nog altijd verre van democratisch.
Op dit moment zijn we in Samarkand, alleen de naam al spreekt tot de verbeelding en de stad maakt deze echt. Ik voel me hier voor het eerst op mijn gemak in dit land. Khiva en Buchara lijken een soort openlucht musea. Prachtig, maar vol met toeristenbussen en onvriendelijke souvenirverkopers. Samarkand is een stad van vlees en bloed. Met tussen de prachtige monumenten kronkelende straatjes vol met leven. Tussen de idyllische plaatjes liggen wel vuilnisbelten te vergaan. Een stad van contrasten.
Gisteren zijn we naar Shah-i-Zinda, de avenue van de mausolea, geweest. Dit is de heiligste plek van Samarkand en een reisdoel voor vele pelgrims. De belangrijkste tombe is die waar Qusam ibn-Abbas begraven ligt, een neef van de profeet Mohammed die in de zevende eeuw Islam naar deze regio heeft gebracht. Zeven eeuwen later hebben de leiders Timur en zijn kleinzoon Ulugbeg hun familieleden en andere favorieten dichtbij deze 'levende koning' begraven waardoor er nu een mooi straatje van mausolea is ontstaan, alsof iedere dode hier zijn eigen knusse huisje heeft. Op de meeste heilige plaatsen voel ik me altijd een beetje plechtig, op mijn hoede en serieus. Maar deze plek is verrassend genoeg een beetje sprookjesachtig, ontspannen en ontzettend mooi. Pelgrims beleven hier hun heilige moment op een ontspannen manier, zoals ook in Konya Urgench in Turkmenistan. Gezellig..
Morgen vertrekken we voor een kort verblijf naar de hoofdstad Tashkent, waar we hebben afgesproken met Hurshida - een pittige economie studente die van plan is ons alle mooie plekjes van de stad te laten zien!
Maar op dit moment hebben we vooral ook sterk de behoefte aan een weekje natuur en zijn we aan het proberen een trekking te organiseren bij het Aidarkulmeer, in het Noorden van Oezbekistan. Echter staan georganiseerde treks hier nog in de kinderschoenen (of bestaan ze helemaal nog niet) en heeft men van verhuur van kampeerspullen nog nooit gehoord. Weer een mooie uitdaging (ook voor eigen ondernemers die hier iets willen beginnen). We zullen zien.. Gisteren aan het ontbijt kwamen we opeens Stéphane weer tegen, een gezellige Zwitser met wie we erg hebben gelachen 6 weken geleden in Istanbul. Misschien gaan we samen de bergen in..
Er wordt luidruchtig gerocheld, niet zelden gevolgd door een flinke fluim, en geboerd, zonder gêne. Sterke drank is volop verkrijgbaar en wordt in dezelfde mate genuttigd. Hygiëne is geen vanzelfsprekendheid meer, zoals in Iran, en we hebben de eerste 'open'bare toiletten al mogen ervaren (een aantal gaten op een rij, met daaronder een soort grote put. Ter afscheiding muurtjes op heuphoogte - voor de lokale bevolking, maar voor ons ietsje lager - en zonder deuren, uiteraard). Het ruikt er naar een flinke koeienstal in volle operatie. Ook stromend water onderweg is geen vanzelfsprekendheid meer. Om je handen te wassen hebben ze op sommige plaatsen een soort cylinder met water opgehangen waar je door tegen een buisje aan te drukken een kleine hoeveelheid water op je handen krijgt. Daar worden ze wel nat van, maar niet echt schoon..
In de gezichten van de mensen ontdekken we stukjes Rusland, Perzië en Azië. Zwart haar, donderrood en zelfs soms middenblond. Donkerbruine ogen, hazelnootbruine en zelfs blauwe. Het lijkt allemaal willekeurig, maar toch kunnen we in ieder gezicht een herkenning van de omgeving terugvinden. En de kleding, dat is een verhaal apart.. Velours is absoluut de natie's nummer 1, met glitters en zonder glitters. Veelal zijn het kuitlange jurken met daaronder een wijde broek in dezelfde stof. Maar wat het meest bijzonder is, is dat mensen hier ook met een soort badjassen, pyama's en slofjes van deze stof over straat gaan. Een mooie verrassing.. Verder zijn de monden van menig Oezbeek vanaf een jaar of 25 gevuld met vele grammen goud.
Wederom worden we getrakteerd op de 'Perzische' gastvrijheid. We waren te gast bij een Oezbeekse familie in Buchara die een kamer of negen verhuurt aan, veelal lokale, gasten. De was hangt vrolijk op de binnenplaats te wapperen en appeltjes liggen op ieder vrij plaatsje te drogen om waarschijnlijk te eindigen in een heerlijke compote. Met een glimlach wordt er soms een bordje pistachenootjes op je tafel gezet, dan weer een meloen of opeens een bord rijst met worteltjes, 2 lepeltjes en een salade. Eet, eet! zeggen ze steeds en lopen dan weer lachend verder. Een gezellige boel hier bij die Oezbeken.
Buchara is een prachtige stad met vele, mooi gerestaureerde, moskeeën en Medrassa's (Koran scholen), maar weinig tot geen van deze gebouwen wordt nog gebruikt voor het doel waarvoor ze gemaakt zijn - het belijden van het geloof. Dit is een duidelijk statement van de regering, die in 1992 de staat als een seculaire democratische presidentiële republiek heeft betiteld. Het seculaire werd in praktijk gebracht door de azan (de oproep tot gebed) te verbieden en sterk religieuze moslims te onderdrukken. Nu, 16 jaar later, is de staat nog altijd verre van democratisch.
Op dit moment zijn we in Samarkand, alleen de naam al spreekt tot de verbeelding en de stad maakt deze echt. Ik voel me hier voor het eerst op mijn gemak in dit land. Khiva en Buchara lijken een soort openlucht musea. Prachtig, maar vol met toeristenbussen en onvriendelijke souvenirverkopers. Samarkand is een stad van vlees en bloed. Met tussen de prachtige monumenten kronkelende straatjes vol met leven. Tussen de idyllische plaatjes liggen wel vuilnisbelten te vergaan. Een stad van contrasten.
Gisteren zijn we naar Shah-i-Zinda, de avenue van de mausolea, geweest. Dit is de heiligste plek van Samarkand en een reisdoel voor vele pelgrims. De belangrijkste tombe is die waar Qusam ibn-Abbas begraven ligt, een neef van de profeet Mohammed die in de zevende eeuw Islam naar deze regio heeft gebracht. Zeven eeuwen later hebben de leiders Timur en zijn kleinzoon Ulugbeg hun familieleden en andere favorieten dichtbij deze 'levende koning' begraven waardoor er nu een mooi straatje van mausolea is ontstaan, alsof iedere dode hier zijn eigen knusse huisje heeft. Op de meeste heilige plaatsen voel ik me altijd een beetje plechtig, op mijn hoede en serieus. Maar deze plek is verrassend genoeg een beetje sprookjesachtig, ontspannen en ontzettend mooi. Pelgrims beleven hier hun heilige moment op een ontspannen manier, zoals ook in Konya Urgench in Turkmenistan. Gezellig..
Morgen vertrekken we voor een kort verblijf naar de hoofdstad Tashkent, waar we hebben afgesproken met Hurshida - een pittige economie studente die van plan is ons alle mooie plekjes van de stad te laten zien!
Maar op dit moment hebben we vooral ook sterk de behoefte aan een weekje natuur en zijn we aan het proberen een trekking te organiseren bij het Aidarkulmeer, in het Noorden van Oezbekistan. Echter staan georganiseerde treks hier nog in de kinderschoenen (of bestaan ze helemaal nog niet) en heeft men van verhuur van kampeerspullen nog nooit gehoord. Weer een mooie uitdaging (ook voor eigen ondernemers die hier iets willen beginnen). We zullen zien.. Gisteren aan het ontbijt kwamen we opeens Stéphane weer tegen, een gezellige Zwitser met wie we erg hebben gelachen 6 weken geleden in Istanbul. Misschien gaan we samen de bergen in..
-
16 Oktober 2008 - 18:34
Mootje:
Darlings, wat kan ik nu weer zeggen. Elke keer geniet ik weer. Jullie verhalen en schrijfstijl is echt een compliment waard. Je waant je als lezer meteen in jullie sfeer en omgeving.
Het rochelen komt me helaas bekend voor ;-(
Ik vind het zo gaaf om jullie te zien genieten.
Dikke kus uit Amsterdam
Liefs,
Mootje -
16 Oktober 2008 - 19:22
Babs:
Hey schatjes! Ik wil zo graag met jullie mee!! Heerlijk weer om weer een update te krijgen! En 't was nog fijner om jullie vorige week even gesproken te hebben natuurlijk!
Kussie van jullie (schoon)zussie -
16 Oktober 2008 - 19:23
Babs:
Oh ja ... vergeten te zeggen ... ik hou echt super super veel van jullie! -
16 Oktober 2008 - 20:00
Babs:
Oh ja ... vergeten te zeggen ... ik hou echt super super veel van jullie! -
16 Oktober 2008 - 20:43
Sander:
hey zijdijrijtijrijzijgijrs!
"time flies even when you're couchsurfing at your own couch!" al weer een maandje op pad! supermooie foto's en idd mooie geschreven sfeerimpressie. 't kriebelt om ook weer 's wat verder weg te gaan!
grtz! Sander [M] -
17 Oktober 2008 - 06:10
Papa Cq Hub:
Hallo allebei,
Weer een heel mooi verhaal,jullie reizen alleen niet in de meest ongevaarlijke gebieden, dat verontrust me wel een beetje ...
Ook weer heel mooie foto's.
Heel veel groetjes. -
17 Oktober 2008 - 07:42
Joost:
ja ja die elementaire zaken als piesen, poepen en water uit een kraan zijn ineens niet meer zo vanzelfsprekend.. Veel plezier in de natuur en geniet van de stilte....
Ik ga maar eens een latte voor mezelf maken om daarna mijn BTW aangifte te doen voor het contrast ;)
liefs -
17 Oktober 2008 - 10:48
Marcella:
lieve lieve schatten,
wat een prachtig verhaal, waar wij allen weer zo van genieten.
Ik proef jullie wendbare geest als
grote "metgezel", om zo te kunnen schrijven.Fantastisch!
Ja de essentie van schoonheid , die
waar dan ook aanwezig is, vind je door goed te kijken, en dat doen jullie. De foto's is als een dokumentaire. Wat zou ik graag bij jullie zijn, maar op deze manier
ben ik toch er een beetje bij.
heel veel liefs en weer tot snel.
mama.
-
17 Oktober 2008 - 10:58
Marielle:
Hi! Tja, wat een contrast met hier zeg! Kou en regen en ongezelligheid... zou zo weg willen. Lijkt net of jullie in een sprookje van 1000 en 1 nacht zitten. Ook weer niet, als je de hygiene beschrijft... (niets voor mij, pietlut als ik ben), maar wel mega ervaring zeg! Gaaf om de foto's te zien. Erg indrukwekkend. Ik hoop dat het jullie lukt om de natuur in te gaan. Anders, maar ook heel mooi denk ik. Pas op voor enge beesten :-)
Dikke kus
M.xx -
17 Oktober 2008 - 16:59
Dianne Erven:
Hallo Hollandse toeristjes.....
Wat beleven jullie veel!!!
Toch echt teveel om te onhouden allemaal al die indrukken die jullie opdoen.....
Maar wel een hele belevenis en iets dat jullie nooit meer wordt afgepakt, dus blijf vooral genieten!!!!!
Wij gaan wel gewoon werken en genieten met jullie mee goed?
Nou wij wensen jullie nog heel veel plezier!!!
Véél liefs,
Hans en Dianne Erven -
18 Oktober 2008 - 13:51
Nicole:
Lieve Lin & Ramon,
Wat een zalige, kleurrijke traktatie in woord & beeld... Bedankt weer!
Hier waaien de geelrode bladeren in volle vaart van de bomen en leveren we volgend weekend een uurtje avondlicht in. Tijd om weer extra kaarsen & warmte in huis te halen ;-)
Ondertussen geniet ik van mijn vrijheid als freelancer en droom tussen projectplannen door van nieuwe reizen. Jullie tocht is een heerlijke inspiratiebron.
Hopelijk genieten jullie nu van lege landschappen en spiegelende meren!
Kus & knuffel,
Nicole
"Above all, watch with glittering eyes the whole world around you because the greatest secrets are always hidden in the most unlikely places." Roald Dahl
-
18 Oktober 2008 - 17:42
Ome.Jan.enTante.Riek:
Hoi Ramon en Linda we vinden het nog steeds leuk om zo naar julie te kijken vooral de foto's en de mooie verhalen
Veel groetjes
Ome jan en Tante Riek -
19 Oktober 2008 - 14:30
D En Ph Van Haaren:
Hallo Ramon en Linda
Geweldig mooie foto's bij al jullie belevenissen blijf er van genieten.Groetjes Diny en Piet-Hein -
19 Oktober 2008 - 21:16
Patrick:
Ik denk aan jullie & keep om enjoying. -
19 Oktober 2008 - 21:26
Ronald Verheggen:
hallo ramon en linda,
de laatste paar dagen zijn wij ook even op reis geweest (even een paar dagen in frankrijk)
nu even de mail lezen die er zo in die dagen binnenkomt, maar ook zeker en vooral even jullie reisverslagen weer lezen
we blijven graag op de hoogte
groetjes jacqueline ten horn en ronald verheggen -
21 Oktober 2008 - 12:27
John J.:
Je krijgt wel eens wat mee op tv, nieuws en overige media over die Verwegistan-landen, maar het blijft superprachtig om te zien hoe jullie daar genieten en het allemaal echt meemaken... Blijf genietuuuuh jullie tweetjes! -
21 Oktober 2008 - 15:52
Martien En Corrie:
Hoi Linda en Ramon
Beter laat dan nooit
Wij volgen jullie steeds en zien dan ook nog wat van de wereld Het gaat jullie goed en geniet er van.
Groetjes Ome Martien en Tante Corrie
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
