Een warm onthaal in de hoofdstad

In de bus van Buchara naar Samarkand ontmoetten we 2 weken geleden Hurshida, een goed Engels sprekende studente uit Buchara. Ze was op weg naar de hoofdstad waar ze economie studeert en met twee andere meisjes op kamers woont. Wij waren op weg naar Samarkand, maar we spraken af te bellen zodra we in Tashkent aan zouden komen. Hurshida belde ons al een paar keer vantevoren, want ze wilde ervoor zorgen dat alles goed geregeld was als wij aan zouden komen. Ze stelde voor alvast een hotel voor ons te reserveren en liet ons weten dat ze ons zou komen ophalen van het treinstation. Dat beloofde een warm onthaal!

De hotels die ze voor ons bezocht waren echter ver boven ons budget en daarom vroeg ze ons of we misschien te gast wilden zijn bij haar zus. Zij sprak een minimaal woordje Engels, maar met haar man zouden we zeker goed kunnen communiceren. Ze zouden het een geweldige kans vinden om gasten uit Nederland te mogen ontvangen. Het spreekt voor zich dat wij dat een extreem goed plan vonden en twee dagen later sleepten we dan ook onze rugzakken binnen in een klein warm appartementje in de verre buitenwijken van Tashkent.

We werden verwelkomd door Nasiba (27), haar man Ihtiyor (30) en hun kinderen Sabrina (3) en Ali (1). De enige meubels in huis waren een soort bedbank, een TV kastje en drie krukjes. Verder lagen er stapels platte rechthoekige kussens die bijvoorbeeld kunnen dienen als zitkussen, leuning of bed. Middenin de woonkamer lag een zeiltje op de grond waar Nasiba drie keer per dag lokale specialiteiten op tovert. We proefden o.a. 'Plof' (dè lokale schotel, bestaande uit rijst met worteltjes en uien en - voor mij zonder - stukjes lam, kip of rundvlees) en Hanym, wat vrouw betekent (een gestoomde deegrol gevuld met stukjes tomaat, rode paprika, aardappel, ui, knoflook, verse dille en peper en zout. Voor de vleeseters kan er nog rundergehakt bij). Als ontbijt genoten we van flensjes, warme melk met caramel of rijst, gebakken rode paprika met tomaat, ei en ui, hazelnoten, zelfgemaakte jam, zoete kaas, zure yoghurt en lekkere ronde Oezbeekse broden.

We speelden met Sabrina, die het helemaal geweldig vond om aan ons te trekken, op ons te klimmen, een zwoel dansoptreden te geven - waarbij ze met haar heupen wiegde en met haar handjes draaide - en lange spannende verhalen te vertellen in het Tadjiek, de moedertaal van de familie. Verder voerden we lange gesprekken met Ihtiyor, die erg nieuwsgierig was naar het leven in Nederland en ook naar de eventuele mogelijkheden daar voor hem en zijn familie. Hij was duidelijk van mening dat de toekomst van zijn gezin buiten de grenzen van Oezbekistan lag. We vonden dit moeilijk voor hem. Later gaf het ons ook een dubbel gevoel, toen we hem een ochtend mochten meemaken op zijn werk.

Ihtiyor geeft les in familie psychologie aan jongeren in de leeftijd van 14 tot 17 jaar. Hij leert ze onder andere na te denken over wie ze zijn, hun persoonlijkheid te ontwikkelen en er achter te komen wat ze willen met hun toekomst. Dubbel.. omdat hij hier voor zichzelf geen toekomst ziet.

De ochtend op het college was fantastisch! We werden eervol verwelkomd door zo'n vijftig studenten die gingen staan toen we binnen kwamen. Toen we voor de groep stonden legden ze hun rechterhand op hun borst en riepen met krachtige stem; "Salam Alaykhum!" en een golf van energie vloog naar ons toe. Toen gingen ze allemaal tegelijk weer zitten. Ihtiyor legde vervolgens in het Engels en Russisch uit wat we gingen doen. 's-Ochtends tijdens het ontbijt hadden we met hem afgesproken dat de studenten anderhalf uur de tijd zouden krijgen om ons te vragen wat ze wilden, in het Engels uiteraard want dit was dè kans om te oefenen wat ze geleerd hadden. En voor ons was het dè kans om de vraag die we van Patrick hebben meegekregen te beantwoorden:

"Wat heb je altijd al willen weten van iemand die uit Nederland komt?"

Zoals elke Nederlandse klas vol tieners was ook deze groep in het begin nog wat afwachtend. Maar toen de eerste jonge blondine een goede aanzet had gegeven, begon ook de rest van de klas los te komen. En dit waren de brandende vragen:

- Doen tieners in Nederland dezelfde dingen in hun vrije tijd als tieners in Oezbekistan?
- Waarom hebben jullie besloten Tashkent te bezoeken?
- Waar wonen jullie in Nederland?
- Hoe werkt het schoolsysteem in Nederland?
- Wat is jullie beroep?
- Waar hebben jullie elkaar ontmoet?
- Willen jullie graag kinderen?
- Wat vinden jullie van Oezbekistan?
- Welke talen willen jullie nog graag leren?
- Naar welke landen zijn jullie al geweest?
- Welke landen willen jullie nog graag bezoeken?

Na al deze vragen uitgebreid te hebben beantwoord en ook nog wat extra uitleg te hebben gegeven over het verschil tussen de Nederlandse en Oezbeekse cultuur hadden we nog een kwartiertje over. Ramon besloot om een creatieve oefening met de groep te doen om duidelijk te maken wat het verschil is tussen denken en doen. Na een uur vol concentratie volgde een ontlading waarbij we enorm hebben gelachen!

Diezelfde middag hebben we afscheid genomen van de familie Kurbanov en zijn we nog even verbleven in een officiële Bed & Breakfast in het centrum van Tashkent. Een verblijf in een niet geregistreerd hotel (en dus ook bij een gastfamilie) is namelijk officieel verboden in Oezbekistan. Nu kun je je wel bij een instantie laten registreren maar dat levert vaak meer problemen op dat het oplost, met name voor de mensen bij wie je verblijft. Dit vonden we dus geen optie. Maar we wilden nog wel graag een registratie van een hotel in Tashkent om de grensovergang met Kyrgyzstan te vergemakkelijken en hopelijk te voorkomen dat we de douanebambte met een aanzienlijk bedrag moesten omkopen. En, ondanks het feit dat we nog steeds drie dagen registratie misten toen we de grens bij Osh bereikten, kunnen we nu zeggen dat ons dit is gelukt!

We genieten al een paar dagen van het prachtige Kyrgyzstan, tot nu toe het mooiste land wat we hebben gezien. Maar hierover later meer :)

Alle liefs van Lin & Ramon