Een maand in Mae Rim

Een maand in Mae Rim

Vanmorgen werd ik wakker, ging zitten, schoof de gordijnen open, dronk een glas water en nam mijn notebook op schoot - nee, niet mijn laptop, mijn ouderwetse notitieboekje met zwarte pen - en keek naar buiten..

Alweer een maand wonen we hier, tussen de rijstvelden rond Mae Rim en de mensen van overal. Wat lijkt het al veel langer.. en ik denk weer even aan Douwe Draaisma, die daar een boek over schreef. Het leven gaat langzamer wanneer je het intenser beleeft zegt hij.. en ik glimlach, kijk nog even naar buiten, adem diep in en begin te schrijven.

Sinds twee weken is dit weer mijn dagelijks ochtendritueel - het schrijven van mijn drie ochtendpagina’s. Ik probeer niet na te denken over wat ik schrijf, maar gewoon alles op te schrijven wat er in mijn nog niet door de nieuwe dag gevulde hoofd rondspookt. Het is als een soort meditatie voor westerlingen zeg ik wel eens met een knipoog. Als je de dingen die je hoofd vullen in de ochtend meteen op papier zet, laat je ze los. En zo niet, dan komen ze morgen gewoon weer op papier, eerst nog een beetje onbewust, maar na een paar dagen begint het al te dagen. ‘Schreef ik dat gisteren ook niet op?” Na een dag of vijf moet ik er wel iets mee en kom ik in actie, geen zin om morgen weer hetzelfde op papier te moeten zetten.. ik ga graag vooruit.

Ook komen er juweeltjes uit mijn pen soms, inzichten vooral. Dan vallen de dingen opeens in elkaar en zie ik het zo helder.

Sinds een week of twee zijn we ook beiden helemaal in flow hier. Zorro was dat al meteen toen we aankwamen, zonder zorgen alles wat hij nodig heeft bij de hand. Maar Ramon -en daardoor ook ik - had een moeizamere start en we leefden even van uur tot uur.

Op de eerste middag dat we hier waren hebben we een scooter gehuurd en zijn we de eerste noodzakelijke boodschappen gaan doen in het centrum van Mae Rim, zo’n zeven kilometer hier vandaan. Het zijn kleine boeren weggetjes hier waar je niet harder kan rijden dan zo’n 25 kilometer per uur . Je komt ook nauwelijks andere weggebruikers tegen en dus is het rijden zonder helm hier net zo gevaarlijk of ongevaarlijk als het dat op de fiets in Spoordonk zou zijn.. De wind in mijn haren.. zo vrij! Zorro zat lekker knus tegen mij aangeknoopt, tussen onze beide lichamen in, en viel meteen in slaap. Het was een heerlijke kleine verkenningstocht en na een uurtje of twee keerden we weer huiswaarts. So far so good..

Het was een warme dag en Ramon had toen we thuiskwamen toch wel het gevoel wat te veel zon op zijn kale knikker te hebben gehad. Hij was moe, had het warm en koud en ging op tijd naar bed, in de hoop dat hij zich snel beter zou voelen. Maar ‘s nachts kreeg hij enorme koorts, lag diep onder de dekens en voelde warmer dan ik hem ooit heb gevoeld. In de ochtend zakte het een beetje, al voelde hij zich nog steeds niet helemaal lekker en sliep hij verder vrijwel de hele dag. Later in de middag werd het weer erger en nam ik zijn temperatuur op; 40˚C - serieus niet goed dus. We dachten aan een zonnesteek en wisten het eigenlijk zeker. Ramon was moe, had flinke koorts en een stevige pijn in zijn gewrichten, verder niks. Hij had net die ochtend weer de eerste yogales gehad en wijdde zijn pijn in zijn gewrichten aan het feit dat hij zichzelf letterlijk te lang te weinig had gestretcht. We zochten het een en ander op en lazen dat het na een dag of drie minder zou moeten worden.

Nachten lang heb ik hem met natte washandjes afgekoeld, kilo’s komkommers gesneden en als een schilderij op zijn gezicht en kale kop gelegd. Om de paar uur nam hij een lauwe douche. De koorts zakte ondertussen erg langzaam.. 39.8, 39.6, 38.7 en zo maar door.. Soms piekte het weer omhoog en was het weer ruim boven de 39. Na drie dagen leek het inderdaad al beter, al was hij nog steeds erg moe en de koorts ook nog zeker niet weg. Na een dag of 6 kwam er opeens jeuk, vreselijke jeuk op handen en voeten. Het was alsof Ramon rode lange handschoenen en rode lange sokken aanhad van allemaal kleine rode puntjes. Het voelde alsof er steeds een mierenkolonie over zijn kuiten liep en als hij dan keek liep er niks! Het was om gek van te worden. Het bleef zo op de zevende dag en al was de koorts inmiddels verdwenen, toch dachten we dat deze rode miserie er mee te maken had. Op de achtste dag wandelden we binnen bij het Ram Hospital in Chiang Mai, op zoek naar de reden van al dit ongemak..

We checkten in bij een ‘general doctor’ omdat Ramon’s klachten zo divers waren. Met een serieuze zachte glimlach vroeg een mannelijke arts van een jaar of veertig Ramon het hemd van het lijf - Ik vond hem een beetje moeilijk te verstaan. Zijn woordenschat in het Engels was perfect, maar zijn accent erg Thais en ik moest me heel erg concentreren om hem te kunnen begrijpen. Ik had dat ook met een aantal stewardessen in het vliegtuig naar Chiang Mai en bedacht me opeens dat zij iets overeenkomstig hadden, de strak gestijlde stewardessen en deze zacht glimlachende arts. Ze droegen kleurlenzen waardoor je hun echte ogen niet kon zien. Het leidt me ongelooflijk af, deze lenzen, en ik kan daardoor de persoon die ik aankijk niet echt zien. En daardoor versta ik slechter wat er gezegd wordt. Het non verbale lijkt minder dan gehalveerd. Ik luister minstens net zoveel naar iemands ogen als naar iemands woorden en dus moest ik me dubbel hard concentreren.

Wat ik wel zag was dat de dokter met al Ramon’s antwoorden nog geen eenduidig antwoord had op de vraag waar de koorts vandaan kwam en hij vroeg hem te gaan liggen op de onderzoekstafel. Zijn buik werd onderzocht en vervolgens daalde hij af naar Ramon’s voeten - die inmiddels ook al veel minder rood waren – en bestudeerde ze aandachtig. En toen wist ‘ie het. “Dengue Fever!” zei hij. “You had dengue fever. But it’s gone now..”

Hoe had ik dit niet kunnen zien?! Zo vaak heb ik over deze ziekte gelezen omdat hij in zoveel gebieden waar we zijn geweest voorkomt en toch had ik er geen seconde aan gedacht dat het dit kon zijn. Ik was altijd erg bang voor deze ziekte, die door muggen wordt verspreid, omdat je er niks aan kan doen. Knokkelkoorts heet het in het Nederlands omdat je erg hoge koorts krijgt en je botten en gewrichten vreselijk veel pijn doen. Uitzieken is het devies en dat duurt zeven dagen wist ik. Ik had nog nooit iemand gehoord die het had, of had gehad, en daarmee was het volledig ergens achter in mijn hoofd beland, waar het uit het zicht was en niet snel te vinden..

Om honderd procent zeker te zijn dat dit de ziekte was die Ramon een week lang had gekweld, is zijn bloed gecontroleerd op antistoffen en verschillende waarden die kunnen aantonen of er wellicht een ernstigere variant van de ziekte is ontstaan waardoor hij extra in de gaten zou moeten worden gehouden. Een uur later wisten we het zeker, het was inderdaad dengue fever en uit zijn bloedwaarden maakte de dokter op dat hij goed herstellende was. De vermoeidheid zou nog wel een paar weken kunnen aanhouden en we moesten er op letten of Ramon’s eetlust wel goed terugkwam. Als die wegbleef was dat een slecht teken en moesten we terugkeren naar het ziekenhuis. Maar de eetlust kwam al terug en is gebleven, gelukkig.

Ik vroeg nog hoe lang de incubatietijd is van de ziekte omdat ik me niet kon voorstellen dat hij het had gekregen op de plek waar we nu wonen. Ik had nog maar twee muggen gezien en vond het met name in Chiang Mai vrij druk met de vervelendste insecten die ik ken. “Drie tot zeven dagen”, zei de dokter, en dus had Ramon het opgepikt van een stekende mug in Chiang Mai. Deze muggen houden zich met name op in de stad, vertelde de dokter, en steken overdag. In de bossen vind je de malariamuggen en die steken in de schemer en het donker. Ik was wel opgelucht, dat we niet echt bang hoefden te zijn dat Zorro het zomaar even hier in de tuin op zou pikken!

Ramon is krachtiger uit zijn ziekbed gekomen dan hij er in ging, heeft feller groene ogen gekregen en ziet er weer ontzettend goed uit! Alsof er met de koorts nog iets meer uit zijn lichaam is vertrokken wat er niet thuis hoorde..

We zijn beiden halve dagen aan het werk nu. Ik begin rond half acht in de ochtend en Zorro is dan bij Ramon. We lunchen meestal met zijn drieën waarna ik Zorro van Ramon overneem en hij aan het werk gaat. Dan eten we weer samen, breng ik Zorro naar bed en werken we ‘s avonds meestal allebei. Het gaat fantastisch zo en we zitten al goed in het ritme.

Het is vertrouwen nu voor mij, vertrouwen dat ik aan het juiste bezig ben en vertrouwen dat daar uitkomt wat er uit moet komen. “Just show up for the job” denk ik dan altijd, ga zitten en schrijf. Er zijn zo veel redenen om nog even te wachten met schrijven, maar als ik gewoon ga zitten met mijn laptop, dan komt het. Ik speel nog steeds met drie boeken in mijn hoofd en droom in deze stille decembermaand zonder grenzen van de vormen die ze kunnen gaan aannemen. Een van de drie is al wat verder, en daar schrijf ik al bladzijden voor vol, maar de andere twee zullen wellicht hun eerste voorzichtige vorm krijgen wanneer het nieuwe jaar is begonnen. Of niet, we zullen zien.

Ik vind het ongelooflijk spannend, deze tijd nu hier. We zijn niet voor niets in de winter en de lente vertrokken en hebben deze tijden van het jaar heel bewust gekozen voor het werk dat we hier willen doen.

DE WINTER EN DE LENTE

(vertrek op Samhain, All Soul’s Day / All Saints Day. Terugkeer op Beltane / May Day)

We vertrokken op 1 november, op de eerste dag van de winter. Ik heb lang gedacht dat de winter begon op 21 december, maar wat er op 21 december plaatsvindt, zou je misschien beter kunnen omschrijven als ‘mid winter’, de dag dat de winter op haar hoogtepunt is, de donkerste dag van het jaar. Zo dachten onze voorouders er tenminste over, en uiteraard hadden zij gelijk.

De winter is van nature een tijd van rust en van dromen. Een tijd waarin je de krachtige innerlijke energie die het donker met zich meebrengt kunt gebruiken om een finale balans op te maken van het afgelopen jaar. Een tijd van kijken naar wat was, wat je daarvan wil loslaten en wat je daarvan wil meenemen. De tijd om een laatste oogst te doen van wat het afgelopen jaar je heeft gebracht. Het hoogtepunt van de winter, de tijd net voor kerstmis is bij uitstek een tijd voor de geboorte van nieuwe projecten.

De lente daarentegen - of moet ik zeggen daarenboven? - is een tijd van expansie. Het is het seizoen van belofte en potentie, Een tijd om plannen te maken, om te planten voor de toekomst.

Nu mogen de drie boeken in mijn hoofd dus nog naast elkaar leven en maak ik in de maand die komt verder de balans op van wat ik in het afgelopen jaar over deze onderwerpen heb verzameld en ontdekt. Tussen kerstmis en drie koningen volg ik een deel van mijn eigen Dreams & Co. programma - een cadeautje, want voor mezelf maak ik daar normaal gesproken nauwelijks tijd voor - en vertrouw ik erop dat ik zal weten welke van de drie boeken het levenslicht zal zien. Vanaf 21 december worden de dagen weer lichter, perfect in de planning!



NB Mocht er iemand geïnteresseerd zijn om de stille dagen tussen kerstmis en drie koningen ook te gebruiken om de balans op te maken en met een duidelijke intentie het nieuwe jaar te beginnen, dan stuur ik graag op verzoek wat inspiratie door waar je al dan niet mee aan de slag kunt gaan.