Ontmoetingen in China
Door: Linda & Ramon
Blijf op de hoogte en volg Ramon en Linda
01 September 2009 | Hong Kong, Kowloon
Anderhalve maand lang doorkruisten Ramon en ik een aantal van de grootste en extreem snel groeiende steden van China en dat was - zacht gezegd - even wennen.
Een overweldigend mooie vlucht over de Tibetaanse hoogvlakten waar - naast besneeuwde bergtoppen, rivieren en turquoise bergmeertjes - vrij weinig menselijke activiteit zichtbaar was, verbond voor ons Kathmandu met Chengdu, de hoofdstad van de Chinese provincie Sichuan. We waren graag over land gereisd via Tibet maar hebben op het laatste moment besloten dit niet te doen. Er is nog altijd een speciaal permit nodig om door Tibet te kunnen reizen en het is verplicht een georganiseerde reis in een groep van minimaal vier personen te boeken - een groep van twee is ook mogelijk, mits je voor vier betaalt (!). Naast het feit dat dit onze reis door Tibet extreem duur zou maken (zo'n 100 USD per persoon per dag) besloten we van deze - door de overheid bepaalde - manier van reizen zonder vrijheid al genoeg te hebben gezien in Turkmenistan. Vliegen leek voor nu dus de beste optie.
Maar niet de meest makkelijke. Mijn lichaam was al in China, maar mijn ziel nog onderweg.
Na de sterk religieuze en traditionele culturen van India en Nepal heeft China ons overdonderd. Overdonderd door de sneltreinvaart waarmee dit enorme land zich ontwikkelt in een kapitalistische maatschappij, waar luxe in de steden overal binnen handbereik is, meisjes zich hullen in hotpants en minirokjes, het openbaar vervoer efficiënt en comfortabel is en draadloos internet overal aanwezig.
In Chengdu waren we te gast bij Peer en Vivian en vielen we alweer met onze kont in de boter met een eigen gastenverblijf in hun penthouse op de zevenentwintigste verdieping. Peer kennen we met name van feestjes vroeger in Oirschot, en eigenlijk was het in Chengdu niet veel anders. Bij Peer en Vivian thuis is het vrijwel elke dag feest. We vierden de verjaardag van Vivian's moeder, het afscheidsfeestje van vrienden uit Noorwegen en nog veel meer..
We mochten blijven zo lang we wilden en hebben van die uitnodiging ook dankbaar gebruik gemaakt. Naast de leuke ontmoetingen met alle mensen die we in en om het huis van Peer en Vivian zijn tegen gekomen - met name jonge ondernemers die gebruik maken van de enorme snelheid waarmee China zich nu ontwikkelt - was ik erg blij een comfortabel verblijf met eigen slaap- en badkamer te hebben. Ik werd namelijk op onze tweede dag in China behoorlijk ziek en verloor veel energie. We bleven uiteindelijk bijna twee weken.
Na Chengdu werden de geplande drie dagen in Xi'an er vijf. Voor het eerst tijdens onze reis hebben we een trein gemist en de eerstvolgende trein met nog 2 vrije plaatsen vertrok twee dagen later! Gelukkig is Xi'an een gezellige stad vol met leuke Youth Hostals. Het was dus geen straf hier even vast te zitten en nog een ander deel van de stad te verkennen. Naast het terracottaleger - dat een uurtje met de bus bij Xi'an vandaan ligt en natuurlijk een must is wanneer je China bezoekt - vonden we vooral de moslimwijk geweldig. Het is een knus wijkje met kleine steegjes middenin de stad met vele eetkraampjes en minirestaurantjes. We probeerden het lekkerste gedroogde fruit ooit geproefd.
Ik had verwacht dat China een moeilijk land voor mij zou worden om lekker te kunnen eten, maar ben blij verrast door de beschikbaarheid van zo veel groenten en fruit. Sommige dingen had ik zelfs nog nooit gezien, laat staan geproefd. Bij Albert Hein en op de Antwerpse Vreemdelingenmarkt ligt zeker nog niet alles wat in de wereld beschikbaar is..
In de vroege ochtend van vijf augustus reed onze comfortabele nachttrein het Westelijke treinstation van Beijing binnen, mooi op tijd om vijf uur later Bets, Theo en Maureen op te halen van de luchthaven. We zijn blij dat we alle planningen op elkaar af hebben kunnen stemmen en ze ons op een klein stukje van onze reis hebben kunnen vergezellen. We hadden veel te delen, bij te praten en we hebben genoten van de fijne gesprekken waar nu de tijd voor was. Ik vond het ook fijn van dichtbij te kunnen laten zien dat onze reis niet een grote vakantie is, maar dat we veel leren, iedere dag. Deze reis is de mooiste en beste studie die ik ooit heb gedaan (en goedkoper dan een MBA).
Samen genoten we een week lang van Beijing. We probeerden ons in de zinderende hitte een weg te banen tussen tienduizenden Chinezen in de Verboden Stad, staken onze tong uit naar het schilderij van Mao op het plein van de hemelse vrede, telden onze stappen op de Chinese muur*, lachten om de blote billen van de Chinese baby's en peuters en keken geïnteresseerd (met name Theo) naar de vorderingen van de renovaties bij de buren.
Vervolgens namen we de trein naar Shanghai. Het viel ons voor de derde keer op hoe weinig je van het landschap kan zien wanneer je je in China verplaatst per trein. Honderden kilometers lang groeien jonge bomen naast de spoorrails die het uitzicht op het land belemmeren.
Met uitzondering van tax free shopping is reizen met de trein hier alsof je gaat vliegen. De stations zijn als luchthavens waar de meeste mensen al een uur voor vertrek aanwezig zijn, je voordat je binnen mag je ticket moet laten zien en je bagage wordt gescand en waar op grote borden wordt aangegeven wanneer je trein gaat boarden en vanaf welke gate.
Na een tien uur durende reis kwamen we aan het einde van de dag aan in Shanghai, een stad die ik heb ervaren als cosmopolitisch, internationaal en zelfs een beetje Europees, maar gelukkig ook nog heel Chinees. In de steegjes om ons hotel knuffelden oudjes in de vroege ochtend de bomen, kwamen ambulante winkeltjes hun waren verkopen en kwam de vuilnisman al bellend met zijn kar de straat ingewandeld om oud papier en ander afval op te halen. Verder hing er overal aan lange stokken was te drogen.
Maar Shanghai is ook.. prachtige architectonische hoogstandjes, zes baanse autoboulevards, stijlvolle restaurants en prachtige luxe winkels. Op een zwoele zaterdagavond vierden we met zijn vijven alvast de verjaardag van Bets en Maureen in het restaurant met Shanghai's mooiste uitzicht; 'M On The Bund'.
Verder heb ik in Shanghai de internationale gezondheidszorg kunnen ervaren. Helaas wist mijn lichaam zich sinds mijn eerste 24 uur in China niet zelf te herstellen. Ik was inmiddels nog meer gewicht verloren en woog nog 56 kilo, een gewicht dat ik sinds mijn zestiende niet meer heb gehad. Verder had ik nog steeds niet de energie die ik van mezelf gewend ben. Tijd dus voor een onderzoek, zo besloten we. Ik werd onderzocht door een leuke Duitse arts - die je zo mee uit zou willen nemen - en heb mijn 'stool samples' (potjes poep) ingeleverd en vervolgens te horen gekregen dat ik een amoebe heb opgelopen. Een vrij serieus onderkruipsel en de dokter heeft me dan ook een sterke medicatie voorgeschreven. Na tien dagen pillen slikken ben ik nu sinds een dag of vier klaar met de kuur. Ik voel me goed, gelukkig. Mijn energie komt langzaam terug en ik ben zowaar blij wanneer ik naar het toilet ben geweest en alles normaal is.
Bets, Theo en Maureen zijn inmiddels vanaf Shanghai weer veilig naar huis gevlogen en wij zijn via Linhai en Shenzhen doorgetrokken naar Hong Kong.
In Linhai spraken we af met Just Nuyens, een bekende van Ramon's vader die hier samen met zijn Chinese partner een moderne meubelfabriek heeft neergezet.
Samen duidelijke plannen maken in een Chinees bedrijf met een Chinese partner blijkt niet altijd even evident. We hadden dit al eerder van mensen gehoord maar hebben het nu ook aan den lijve kunnen ondervinden. We hebben twee dagen met hen meegewerkt, nagedacht over de toekomstige strategie van het bedrijf en meegeholpen aan een eerste opzet voor hun stand op de belangrijke internationale meubelbeurs in Shanghai. Ramon begaf zich van nature al snel in de rol van moderator en leidde een aantal belangrijke gesprekken. Het was een interessante leerervaring die we zeker niet hadden willen missen. Bij het vallen van de avond dansten we met duizend Chinezen al onze spieren los op het centrale plein van Linhai.
Hong Kong is weer een hele nieuwe ervaring. Het heeft veel Chinese trekjes maar voelt toch echt heel anders dan de steden die we in China hebben bezocht. Wat met name aan deze veranderde sfeer bijdraagt is ons verblijf in Chungking Mansions, een pand wat de ultieme smeltkroes is van allerlei Zuid-Aziatische, Midden-Oosterse en Afrikaanse culturen. Het pand is een labyrint van kleine winkeltjes en restaurantjes en we zien hier nauwelijks Chinezen.
We roepen weer de hele dag 'Salaam!' en 'Namaste!' en banen ons een weg naar onze kamer door verkopers van vanalles en nog wat. Voor de lift staat voortdurend een lange rij en verder is hij tergend langzaam. Genoeg tijd dus om nog even snel wat samosa's te regelen, de bezoekers van Chungking Mansions eens goed te bekijken en me verwonderd te beseffen dat ik nog nooit eerder in een lift had gestaan met vier mannen waarvan Ramon de meest witte en zonder twijfel de op drie na breedste was.
Ons guesthouse op de tiende verdieping is een gangenstelsel vol met deuren waarachter kleine kamertjes schuilgaan. Maar het is schoon en doet niet - zoals alle andere hotels in deze dure metropool - in een dag ons weekbudget verdwijnen.
Op het idyllische Lamma eiland hier in Hong Kong hebben we John en Susannah - goede vrienden van Justin en Jenny die sinds drie jaar in Hong Kong wonen - verrast. John is editor bij het Franse persbureau AFP en kwam net terug van zijn werk toen we hem belden. Hij kwam ons enthousiast tegemoet. Het was leuk met hen bij te praten en te leren over het leven en werken in Hong Kong. De laatste keer dat we John en Susannah zagen hadden ze een dochter van 1, inmiddels heeft ze er een broertje en een zusje bij!
Gisteren hebben we samen met Julia - een ex collega van Ramon - en haar dochtertje Nina een hike gemaakt naar de toppen van de heuvels om Hong Kong en geprobeerd door de smog heen te genieten van het mooie uitzicht. Het was leuk om Julia en haar man Yanni - na de vele verhalen van Ramon - eindelijk te ontmoeten. Ook zij wonen alweer drie jaar in Hong Kong en het was ook interessant om van hun leven hier te leren. Verder was het vooral heel gezellig en hebben we tot in de late uurtjes gepraat over wat ons allemaal bezig houdt.
Morgen wordt weer een mooie dag want dan kunnen we na een lang jaar Rose-Marie weer omhelzen! Ze zal drie weken met ons mee gaan reizen en samen met haar trekken we volgende week China weer in. Ik heb er zin in..
* Olivier gaf ons de vraag mee; 'Hoeveel stappen is de Chinese muur?'. Het zijn er dertien en een half, in de breedte : ).
Een overweldigend mooie vlucht over de Tibetaanse hoogvlakten waar - naast besneeuwde bergtoppen, rivieren en turquoise bergmeertjes - vrij weinig menselijke activiteit zichtbaar was, verbond voor ons Kathmandu met Chengdu, de hoofdstad van de Chinese provincie Sichuan. We waren graag over land gereisd via Tibet maar hebben op het laatste moment besloten dit niet te doen. Er is nog altijd een speciaal permit nodig om door Tibet te kunnen reizen en het is verplicht een georganiseerde reis in een groep van minimaal vier personen te boeken - een groep van twee is ook mogelijk, mits je voor vier betaalt (!). Naast het feit dat dit onze reis door Tibet extreem duur zou maken (zo'n 100 USD per persoon per dag) besloten we van deze - door de overheid bepaalde - manier van reizen zonder vrijheid al genoeg te hebben gezien in Turkmenistan. Vliegen leek voor nu dus de beste optie.
Maar niet de meest makkelijke. Mijn lichaam was al in China, maar mijn ziel nog onderweg.
Na de sterk religieuze en traditionele culturen van India en Nepal heeft China ons overdonderd. Overdonderd door de sneltreinvaart waarmee dit enorme land zich ontwikkelt in een kapitalistische maatschappij, waar luxe in de steden overal binnen handbereik is, meisjes zich hullen in hotpants en minirokjes, het openbaar vervoer efficiënt en comfortabel is en draadloos internet overal aanwezig.
In Chengdu waren we te gast bij Peer en Vivian en vielen we alweer met onze kont in de boter met een eigen gastenverblijf in hun penthouse op de zevenentwintigste verdieping. Peer kennen we met name van feestjes vroeger in Oirschot, en eigenlijk was het in Chengdu niet veel anders. Bij Peer en Vivian thuis is het vrijwel elke dag feest. We vierden de verjaardag van Vivian's moeder, het afscheidsfeestje van vrienden uit Noorwegen en nog veel meer..
We mochten blijven zo lang we wilden en hebben van die uitnodiging ook dankbaar gebruik gemaakt. Naast de leuke ontmoetingen met alle mensen die we in en om het huis van Peer en Vivian zijn tegen gekomen - met name jonge ondernemers die gebruik maken van de enorme snelheid waarmee China zich nu ontwikkelt - was ik erg blij een comfortabel verblijf met eigen slaap- en badkamer te hebben. Ik werd namelijk op onze tweede dag in China behoorlijk ziek en verloor veel energie. We bleven uiteindelijk bijna twee weken.
Na Chengdu werden de geplande drie dagen in Xi'an er vijf. Voor het eerst tijdens onze reis hebben we een trein gemist en de eerstvolgende trein met nog 2 vrije plaatsen vertrok twee dagen later! Gelukkig is Xi'an een gezellige stad vol met leuke Youth Hostals. Het was dus geen straf hier even vast te zitten en nog een ander deel van de stad te verkennen. Naast het terracottaleger - dat een uurtje met de bus bij Xi'an vandaan ligt en natuurlijk een must is wanneer je China bezoekt - vonden we vooral de moslimwijk geweldig. Het is een knus wijkje met kleine steegjes middenin de stad met vele eetkraampjes en minirestaurantjes. We probeerden het lekkerste gedroogde fruit ooit geproefd.
Ik had verwacht dat China een moeilijk land voor mij zou worden om lekker te kunnen eten, maar ben blij verrast door de beschikbaarheid van zo veel groenten en fruit. Sommige dingen had ik zelfs nog nooit gezien, laat staan geproefd. Bij Albert Hein en op de Antwerpse Vreemdelingenmarkt ligt zeker nog niet alles wat in de wereld beschikbaar is..
In de vroege ochtend van vijf augustus reed onze comfortabele nachttrein het Westelijke treinstation van Beijing binnen, mooi op tijd om vijf uur later Bets, Theo en Maureen op te halen van de luchthaven. We zijn blij dat we alle planningen op elkaar af hebben kunnen stemmen en ze ons op een klein stukje van onze reis hebben kunnen vergezellen. We hadden veel te delen, bij te praten en we hebben genoten van de fijne gesprekken waar nu de tijd voor was. Ik vond het ook fijn van dichtbij te kunnen laten zien dat onze reis niet een grote vakantie is, maar dat we veel leren, iedere dag. Deze reis is de mooiste en beste studie die ik ooit heb gedaan (en goedkoper dan een MBA).
Samen genoten we een week lang van Beijing. We probeerden ons in de zinderende hitte een weg te banen tussen tienduizenden Chinezen in de Verboden Stad, staken onze tong uit naar het schilderij van Mao op het plein van de hemelse vrede, telden onze stappen op de Chinese muur*, lachten om de blote billen van de Chinese baby's en peuters en keken geïnteresseerd (met name Theo) naar de vorderingen van de renovaties bij de buren.
Vervolgens namen we de trein naar Shanghai. Het viel ons voor de derde keer op hoe weinig je van het landschap kan zien wanneer je je in China verplaatst per trein. Honderden kilometers lang groeien jonge bomen naast de spoorrails die het uitzicht op het land belemmeren.
Met uitzondering van tax free shopping is reizen met de trein hier alsof je gaat vliegen. De stations zijn als luchthavens waar de meeste mensen al een uur voor vertrek aanwezig zijn, je voordat je binnen mag je ticket moet laten zien en je bagage wordt gescand en waar op grote borden wordt aangegeven wanneer je trein gaat boarden en vanaf welke gate.
Na een tien uur durende reis kwamen we aan het einde van de dag aan in Shanghai, een stad die ik heb ervaren als cosmopolitisch, internationaal en zelfs een beetje Europees, maar gelukkig ook nog heel Chinees. In de steegjes om ons hotel knuffelden oudjes in de vroege ochtend de bomen, kwamen ambulante winkeltjes hun waren verkopen en kwam de vuilnisman al bellend met zijn kar de straat ingewandeld om oud papier en ander afval op te halen. Verder hing er overal aan lange stokken was te drogen.
Maar Shanghai is ook.. prachtige architectonische hoogstandjes, zes baanse autoboulevards, stijlvolle restaurants en prachtige luxe winkels. Op een zwoele zaterdagavond vierden we met zijn vijven alvast de verjaardag van Bets en Maureen in het restaurant met Shanghai's mooiste uitzicht; 'M On The Bund'.
Verder heb ik in Shanghai de internationale gezondheidszorg kunnen ervaren. Helaas wist mijn lichaam zich sinds mijn eerste 24 uur in China niet zelf te herstellen. Ik was inmiddels nog meer gewicht verloren en woog nog 56 kilo, een gewicht dat ik sinds mijn zestiende niet meer heb gehad. Verder had ik nog steeds niet de energie die ik van mezelf gewend ben. Tijd dus voor een onderzoek, zo besloten we. Ik werd onderzocht door een leuke Duitse arts - die je zo mee uit zou willen nemen - en heb mijn 'stool samples' (potjes poep) ingeleverd en vervolgens te horen gekregen dat ik een amoebe heb opgelopen. Een vrij serieus onderkruipsel en de dokter heeft me dan ook een sterke medicatie voorgeschreven. Na tien dagen pillen slikken ben ik nu sinds een dag of vier klaar met de kuur. Ik voel me goed, gelukkig. Mijn energie komt langzaam terug en ik ben zowaar blij wanneer ik naar het toilet ben geweest en alles normaal is.
Bets, Theo en Maureen zijn inmiddels vanaf Shanghai weer veilig naar huis gevlogen en wij zijn via Linhai en Shenzhen doorgetrokken naar Hong Kong.
In Linhai spraken we af met Just Nuyens, een bekende van Ramon's vader die hier samen met zijn Chinese partner een moderne meubelfabriek heeft neergezet.
Samen duidelijke plannen maken in een Chinees bedrijf met een Chinese partner blijkt niet altijd even evident. We hadden dit al eerder van mensen gehoord maar hebben het nu ook aan den lijve kunnen ondervinden. We hebben twee dagen met hen meegewerkt, nagedacht over de toekomstige strategie van het bedrijf en meegeholpen aan een eerste opzet voor hun stand op de belangrijke internationale meubelbeurs in Shanghai. Ramon begaf zich van nature al snel in de rol van moderator en leidde een aantal belangrijke gesprekken. Het was een interessante leerervaring die we zeker niet hadden willen missen. Bij het vallen van de avond dansten we met duizend Chinezen al onze spieren los op het centrale plein van Linhai.
Hong Kong is weer een hele nieuwe ervaring. Het heeft veel Chinese trekjes maar voelt toch echt heel anders dan de steden die we in China hebben bezocht. Wat met name aan deze veranderde sfeer bijdraagt is ons verblijf in Chungking Mansions, een pand wat de ultieme smeltkroes is van allerlei Zuid-Aziatische, Midden-Oosterse en Afrikaanse culturen. Het pand is een labyrint van kleine winkeltjes en restaurantjes en we zien hier nauwelijks Chinezen.
We roepen weer de hele dag 'Salaam!' en 'Namaste!' en banen ons een weg naar onze kamer door verkopers van vanalles en nog wat. Voor de lift staat voortdurend een lange rij en verder is hij tergend langzaam. Genoeg tijd dus om nog even snel wat samosa's te regelen, de bezoekers van Chungking Mansions eens goed te bekijken en me verwonderd te beseffen dat ik nog nooit eerder in een lift had gestaan met vier mannen waarvan Ramon de meest witte en zonder twijfel de op drie na breedste was.
Ons guesthouse op de tiende verdieping is een gangenstelsel vol met deuren waarachter kleine kamertjes schuilgaan. Maar het is schoon en doet niet - zoals alle andere hotels in deze dure metropool - in een dag ons weekbudget verdwijnen.
Op het idyllische Lamma eiland hier in Hong Kong hebben we John en Susannah - goede vrienden van Justin en Jenny die sinds drie jaar in Hong Kong wonen - verrast. John is editor bij het Franse persbureau AFP en kwam net terug van zijn werk toen we hem belden. Hij kwam ons enthousiast tegemoet. Het was leuk met hen bij te praten en te leren over het leven en werken in Hong Kong. De laatste keer dat we John en Susannah zagen hadden ze een dochter van 1, inmiddels heeft ze er een broertje en een zusje bij!
Gisteren hebben we samen met Julia - een ex collega van Ramon - en haar dochtertje Nina een hike gemaakt naar de toppen van de heuvels om Hong Kong en geprobeerd door de smog heen te genieten van het mooie uitzicht. Het was leuk om Julia en haar man Yanni - na de vele verhalen van Ramon - eindelijk te ontmoeten. Ook zij wonen alweer drie jaar in Hong Kong en het was ook interessant om van hun leven hier te leren. Verder was het vooral heel gezellig en hebben we tot in de late uurtjes gepraat over wat ons allemaal bezig houdt.
Morgen wordt weer een mooie dag want dan kunnen we na een lang jaar Rose-Marie weer omhelzen! Ze zal drie weken met ons mee gaan reizen en samen met haar trekken we volgende week China weer in. Ik heb er zin in..
* Olivier gaf ons de vraag mee; 'Hoeveel stappen is de Chinese muur?'. Het zijn er dertien en een half, in de breedte : ).
-
02 September 2009 - 07:00
Joost:
ik ben de eerste! Heb de competitie drift van de chinezen denk ik..
mooie foto's!!! Hier is gisteren de metereologische herfst begonnen..
geniet van elke stap!
JenKa -
02 September 2009 - 08:32
Marielle:
Wat een overschakeling lijkt dat zeg! En wat heerlijk (lijkt me) om weer familie te zien. Zoals altijd is het verslag weer prachtig en de foto's ook. Vooral die DHL en die poedel! :-) Heel bijzonder! Geniet van de komende weken Chinees :-)
Liefs,
M.xx -
02 September 2009 - 08:57
Maureen:
Geniet er weer van. Nog meer mooie foto's en nieuwe verhalen...Fijn te horen Lin, dat het weer wat beter met je gaat. Hier inmiddels weer terug in het gareel.
Geniet van Hong Kong en het samenzijn met Rose-Marie
Veel liefs je- zussie x
-
02 September 2009 - 10:50
Babs:
Wat heerlijk weer om te lezen!
xje & hou van jullie! -
02 September 2009 - 17:55
Ans Van Baast:
Ik hoop dat het weer wat beter met je gaat, linda mooie foto"s, heb weer genoten van jullie verhaal,leuk even bijkletsen met de familie
Nog een paar dagen werken dan hebben wij ook vakantie.Geniet ervan en tot horens
Fam van Baast -
04 September 2009 - 21:22
Marcella:
Vandaag 1 jaar geleden hebben wij jullie uitgezwaaid voor een "wereldreis" van +/- 1 jaar,
we "schrijven" 4 sept. 2008.
Het begin van het 2e jaar is van start, van de meest "complete"
studie die jullie samen ondergaan.
De "BUL" laat lang op zich
wachten, en tegelijkertijd dragen
jullie hem al in de rugzak mee.
Ik ben ongelooflijk trots en blij
dat jullie ons steeds zoveel moois
laten zien met de meest prachtige
foto,s als stille getuige van jullie
rijke ervaringen.
heel veel liefs en tot ziens in
Thailand, Mama xx
-
05 September 2009 - 19:10
Wim Braspenning:
Linda:
de enthousiaste van je moeder over jullie reis krijgen een extra dimensie bij het zien van de prachtige foto's en het lezen van jullie reisverslag.
groetjes en tot ziens -
08 September 2009 - 06:37
Patrick V:
Dat is mooi gezegd 'De mooiste en beste studie....'Ik ben zo benieuwd of jullie al een idee hebben wat jullie met deze studie gaan doen? Of mag ik van jullie niet plannen en moeten ik juist leven in het 'nu'?
Hier, aan deze kant beleven we de dingen die jullie juist hebben achter gelaten.
Gr. Patje -
09 September 2009 - 18:41
John J.:
Het klinkt allemaal weer fantastisch in de overtreffende trap wat jullie daar meemaken... blijft genieten!
Er was vorige week op TV3 hiero in Nederland een week aan testprogramma's waarbij kijkers de programma's mochten beoordelen. Als het aan mij ligt, had ik gelijk dat "007-EI-AFVOER-filmpje" genomineerd ;-)
Enjoy,
Tjap Tjoi Hai Tsjoe,
John J. -
12 September 2009 - 06:50
Bets, Theo, Jan,elle:
lekker in remich in het hotel even op jullie site gekeken en het is weer een lang verhaal, wat we thuis natuurlijk uitgebreid zullen lezen, het is onze laatste reisdag en vanavond weer THUIS, wij wensen jullie een fijne reis en veel liefs toe, groet van je ouders en de reisgenoten -
27 September 2009 - 20:39
Marlies:
Dag lieverds,
Ik heb het er weer eens op gewaagd om naar julie reisverslag te gaan. (heimwee).
Heb alleen nog maar het laatst stuk gelezen van China en Hongkong.
Weinig herkenning in dit opwaartse kapitalisme.
Hongkong behoorde in mijn tijd nog bij Engeland en dat was ook merkbaar in de hele atmosfeer, er was haast veel haast want iedereen wilde ''binnen'' zijn voordat Hongkong weer ingelijfd werd bij China, waarvan niemand teon nog wist hoe dat zou gaan.
Ik werd opslag verliefd op Honkong, een stad die mij steeds minder deed slapen van deze vibrerende energie.
Wij gingen van Hongkong naar Chengdu, dus andersom dan jullie reis.
Met winkels waar westerse produkten alleen nog maar voor buitenlanders beschikbaar was er was nog geen privatisering in China, iedereen was nog in dienst van het Chineese regiem. Er werd ons dan ook vaak een nee verkocht als de chinees geen zin had, terwijl het ja binnen handbereik lag. ''Mintjeng"(morgen) was het antwoord. Mintjeng is dan ook een chineeswoord geworden wat ik nooit zal vergeten. Adriaan van Dis at uit frustratie van 'mintjeng'' papieren dollars op tav een verbaasde ongeinterseerde chinees.
En in Chengdu vertelde een brildragen vrouw ons dat als we iets wilde weten het aan een brildragende Chinees moesten vragen want die waren silm en spraken engels.
Gelukkig behoor ik sinds 2 weken ook bij de brildragende, dus het verstand komt inderdaad met de jaren.
Geweldig dat het zo goed met jullie gaat en dat jullie de mogelijkheid hebben deze reis te maken. Ik wens jullie dan ook nog veel moois, goeds en vooral gezondheid toe.
Later ga ik meer van jullie lezen! Voor nu alvast een reatie op jullie laatse deel, wellicht tot later.
Liefs (tante) Marlies
Ruim twintig jaar geleden zijn Han en ik in Tibet s'nachts van ons bed geligd, werden onze fotorolletjes uit onze toestellen gerukt en zijn we op het vliegtuig naar Nepal gezet. Daarmee waren wij een van de laatste rondrijzende mensen die nog vrij door Tibet konden trekken.
Daarmee prijs ik mij gelukkig maar had het jullie zo graag gegund omdat Tibet en haar bewoners een grootste inpakt in mij heeft achter gelaten en daarmee de dierbaarste herinnering van een lange reis ruim 20 jaar geleden alweer. Ik ben teon 34 jaar geworden in Thailand en 36 in India.
-
27 September 2009 - 20:53
Marlies:
Ik heb iets verkeerds gedaan.
Tibet hoorde bovenaan te staan en dan China, maar julie snappen dat het stukje Tibet ook nog van mij afkomstig is toch?
Nogmaal liefs en dan nu ook nog een kus erbij -
11 Oktober 2009 - 09:23
Jan.Riek.Verheggen:
Hallo Ramon en Linda
Het is weer lang geleden dat we iets hebben laten weten.Maar gisteren avond zijn we bij jullie Pa op het feest geweest en het was er gezellig net als vanouds Ik zal ook het mail adres geven Hier gaat het zo z,n gangetje Het gaat julie goed en vele groetjes van Ome Jan en Tante Riek. -
11 Oktober 2009 - 14:20
Yamina:
Hallo :-)
Wat een mooi verhaal weer. Ik ga er altijd met een kopje koffie voor zitten een lekker wegdromen met jullie verhaal. Lin ik ben blij dat je je weer beter voelt!
XXX Yamina -
15 Oktober 2009 - 07:29
Elo & Ben (frenchies:
Hi guys
Hope you are doing well. We just arrived in Yangon today and did not find access to hotmail or gmail to write you. Hopefully, you will consult your blog!!
So as forecasted, we stay at the Eden Palace hotel (pretty close to Shwedagon Pagoda). This is 15$ a night, a bit expensive but still fair for Yangon. If you come there, we are in the first room on the left at the 1st floor (202 maybe).
If not, we will go to the Kan Taw Mingalar garden restaurant (the one we talked you about) today at 7.30 and probably tomorrow as well. So we can maybe meet up there!!
Good luck for the Nyangshwe - Yangon journey.
Cheers
Elo & Ben -
19 Oktober 2009 - 17:07
Hans K.:
blij te lezen dat het weer wat beter gaat met Linda, toch wel een beetje schrikken zo mager op die foto, bij ramon valt dat niet zo op;-) heel leuk om jullie verslagen te lezen, en zo een snufje te pakken van die verrre oorden; wens jullie nog heel veel goede ontmoetingen en besluit met Ierse reiszegen:May the road rise to meet you.
May the wind be always at your back,
may the sun shine warm upon your face,
the rain fall soft upon your fields,
and until we meet again, may God hold you in the palm of his hand.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
